ΕΓΩ - Η ΑΠΕΡΓΙΑ - ΤΑ ΜΑΤ (2008)
Τελικά πάντα είσαι και για τέτοια και χειρότερα, όταν βάζουν το ΜΑΚΡΥ χέρι τους οι υπουργοί - λαμόγια, στα εργασιακά σου δικαιώματα, ή στις εισφορές σου που έχεις πληρώσει ακριβά, πολύ ακριβά και δουλεύεις στον φορέα σου για 27 ολόκληρα χρόνια περιμένοντας να έρθει η ώρα της αξιοπρεπούς αποχώρησης (σύνταξης). Σου αρπάζουν από την τσέπη αυτό που σου αναλογεί να πάρεις, σύμφωνα με τις εισφορές σου και να πας στην ευχή του Θεού.
Η αφεντιά μου, ζούσα εκείνο το διάστημα από προσωπικό κέφι στο Ξυλόκαστρο χειμώνα - καλοκαίρι και πηγαινο - ερχόμουν στην Αθήνα κάθε μέρα να εργαστώ και να επιστρέψω.. συνέχισα να πηγαινο - έρχομαι για να απεργώ...... στην απεργία που κράτησε ένα μήνα και μερικές μέρες (απλήρωτες φυσικά) ξεκινούσα έφτανα στο τόπο εργασίας - απεργίας για περιφρούρηση ,για να συμπαρασταθώ έστω και για λίγο με την παρουσία μου στους συναδέλφους που ήταν σε 24ωρη βάση εκεί απ' έξω από τις κλειστές πόρτες άυπνοι, ταλαιπωρημένοι και κάποιες μέρες κάναμε συγκεντρώσεις και πορείες.
Σε κάποια από τις πορείες μας επιτέλους μπορέσαμε να βρεθούμε στην αριστερή πλάγια από τον άγνωστο στρατιώτη, είσοδο της Βουλής των Ελλήνων, δηλαδή στο σπίτι των άχρηστων κυβερνώντων της εποχής εκείνης (2.2008). Μπροστά - μπροστά στην πορεία , η αφεντιά μου και φάτσα - φάτσα με τα ΜΑΤ.
Εκεί πλέον σταματημένοι και ακινητοποιημένοι παραμένουμε όλοι (επί των επάλξεων) και τι άλλο να κάνουμε φωνάζαμε συνθήματα για τον αγώνα μας και κοιτιώμαστε ...... οι απο εδώ διαμαρτυρώμενοι και οι από εκεί φύλακες της τάξης και της εφαρμογής του νόμου (στα κεφάλια των απεργών).
Αρχιζω να ελέγχω οπτικά την κατάσταση και να σκέπτομαι τρόπο διαφυγής σε περίπτωση που ξεκινήσει το πανηγύρι, δηλαδή οι φάπες και άλλες ευγενικές χειρονομίες των παιδιών των ΜΑΤ!!! Μετά σκέφτηκα ότι καπνίζω πολλά χρόνια !!! θα αντέξω στην τρεχάλα;;; δεν είμαι και παιδάκι (που λέει ο λόγος) !!!
Καλά σκέτη απογοήτευση ουδείς τρόπος διαφυγής απλά κάθεσαι και τις τρώς σκέφτηκα και άρχισα να περιεργάζομαι το γκλοπ, την ασπίδα και το κράνος του νεαρού που απείχε από μένα ένα μέτρο και κάτι.
Σκέφτηκα ότι αν φάω έστω και μία στο κεφάλι από αυτό το φονικό μαύρο παλούκι ..... δεν θα ξαναβγάλω το σκύλο βόλτα, αλλά θα τον κοιτάω από πολύ ψηλά .... δεν θα ξαναδώ τη θάλασσα ....αλλά τουλάχιστον τι στα κομμάτια θα γράψουν και κανένα τραγουδάκι για μένα αφού θα πέσω ηρωϊκά !! Α! μπορεί να γίνω και σύνθημα .... για άλλες πορείες και απεργίες.... αλλά με το όνομα που έχω, άντε εσύ να ξεχωρίσεις τώρα για πια Ελευθερία φωνάζουν !!! και πάνω που αρχίζω να ζω το όνειρο της ηρωίδας (τι άλλο να κάνεις όταν κοιτάς και περιμένεις στωικά να φας ξύλο) παρατηρώ ότι ο πιτσιρικάς (ΜΑΤΑΤΖΗΣ) που ήταν πολύ κοντά μου, με κοιτάει στα μάτια, κατεβάζει το βλέμμα του στις μπότες του και μετά αλλάζει κατεύθυνση η ματιά του. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι αυτό το μικρό παιδί που ήταν δεν ήταν είκοσι ; είκοσι ένα ; κάλλιστα θα μπορούσε να είναι παιδί μου. Ενα νεαρό παιδί, λεπτό και χλωμό που για 700 ευρώ !! του είπανε τράβα να δείρεις ότι και όποιον βρεις μπροστά σου ακόμα και τη μάνα σου....
Η απεργία έληξε άδοξα .... η κα. Πετραλιά έκανε το κέφι της........
Φεβρουάριος 2010, σήμερα ανακοινώθηκαν τα μέτρα για το ασφαλιστικό από τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά. Εμαι δύο χρόνια μεγαλύτερη σκέπτομαι και συνεχίζω να καπνίζω ! πόσο γρήγορα μπορώ να τρέχω ακόμα ; Αραγε το ίδιο νεαρό αγόρι των ΜΑΤ θα είναι εκεί για να διαφυλάξει τα ιερά και όσια της χώρας (Βουλή) ;;; του δώσανε καμιά αύξηση ;;; μήπως αυτή τη φορά θα μου τις βρέξει;;;
Σχόλιο της Κ.Μπρώνη στο Θέμα "Γυναίκες που τίμησαν την Ελλάδα (διαχρονικά)"
Για μένα υπόδειγμα ανθρώπου και γυναίκας απ' τις μέρες μας είναι η Αμαλία Κουτσούρη-Φλέμινγκ. Οι παλιότεροι νομίζω ότι θα θυμόμαστε εκείνο το πρόσωπο με το τρυφερό μειδίαμα γεμάτο κατανόηση βλέμμα και την αισιόδοξη έκφραση που εξέπεμπε το πρόσωπό της. Αγωνίστρια, οραματίστρια, άνθρωπος με την αξιοπρέπεια να αναδίνεται από τον κάθε πόρο της ύπαρξης της.
Χαρακτηρίστηκε «Φάρος έμπνευσης, πρότυπο γυναίκας αλλά και αξιακό πρότυπο για όλους, ξεχωριστή και σπάνια που συνδύαζε τέλεια πολλαπλούς ρόλους αυτούς της γυναίκας, της επιστήμονος, της πολιτικού, με επαναστατικό και αγωνιστικό χαρακτήρα της, με μια απόλυτα γήινη αντίληψη που κατόρθωνε με επιμονή, σθένος, σταθερότητα και άψογα δομημένη επιχειρηματολογία να προωθεί τις απόψεις της είτε ως βουλευτής της κυβέρνησης είτε από την αντιπολίτευση και ήταν πάντα πάρα πολύ καλά προετοιμασμένη και ακαταπόνητη σε ότι αφορά τις επαφές της με τις άλλες αντιπροσωπείες που δεν αντιλαμβάνονταν τα ``δικά μας δίκαια`` στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό». Αγωνίστηκε για την παιδεία, την ισότητα και τα εθνικά μας θέματα.
Ήταν γιατρός και μετά την μεταπολίτευση βουλευτής. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο του 1912.
Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αναγορεύτηκε διδάκτωρ και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι. Εργάσθηκε στο Νοσοκομείο Necker (Παρίσι), και στο Λονδίνο.
(Κι αν μας φαίνεται κάτι απόλυτα φυσικό τώρα, ας θυμηθούμε πότε οι Ελληνίδες απέκτησαν το δικαίωμα ψήφου).
Στη διάρκεια της κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση.
Με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου πήγε το 1945 στο Λονδίνο, εργάστηκε στο Wright Fleming Institute δίπλα στον Νομπελίστα μικροβιολόγο Αλεξάντερ Φλέμινγκ μέχρι το 1949, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα για να αναλάβει τη διεύθυνση του Ευαγγελισμού.
Το 1953 παντρεύτηκε με τον Φλέμινγκ αλλά ο γάμος τους κράτησε μόνο δύο χρόνια καθώς ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ πέθανε το 1955.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση και
Ύστερα από ανάκριση 25 ημερών, στη διάρκεια της οποίας βασανίστηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών. Η δικτατορία φοβούμενη τον αντίκτυπο που θα είχε στη διεθνή κοινότητα η φυλάκιση της την άφησε ελεύθερη και την απέλασε, ενώ της αφαίρεσε και την ελληνική ιθαγένεια.
Επέστρεψε στο Λονδίνο από όπου ξαναγύρισε μετά την πτώση της δικτατορίας.
Κατέθεσε ως μάρτυρας στη δίκη των βασανιστών της ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου αναφέρθηκε ιδιαίτερα στη χρήση παραισθησιογόνων και άλλων ουσιών κατά τη διάρκεια ανακρίσεων στην περίοδο της χούντας.
Εξελέγη βουλευτής Επικρατείας το 1977 και βουλευτής Α' Αθηνών το 1981 και το 1985 με το ΠΑΣΟΚ. Δε δίστασε όμως να διαφωνήσει δημόσια με τον Ανδρέα Παπανδρέου για τις διαγραφές στελεχών της Δημοκρατικής Άμυνας και του ΠΑΚ από το ΠΑΣΟΚ., παρότι είχε στενές σχέσεις μαζί του.
Διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Υπήρξε Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων
Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου του 1986, χωρίς να προλάβει να δει τη δημιουργία του Ιδρύματος Βασικής Βιοϊατρικής Έρευνας Αλέξανδρος Φλέμινγκ, το οποίο ιδρύθηκε χρόνια αργότερα στη Βάρη και σήμερα θεωρείται ως ένα από τα πληρέστερα του είδους του στον κόσμο.
Γυναίκες που τίμησαν την Ελλάδα (διαχρονικά).
Τι να πεις και τι να πρωτο-θυμηθείς για μια τέτοια ταλαντούχα, όμορφη, έξυπνη, εύστροφη, μορφωμένη γυναίκα. Τίμησε τη χώρα διεθνώς και την προέβαλλε σ'όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Μέχρι το τέλος της, υπήρξε γενναία και υποκλίνομαι με σεβασμό σ'αυτήν. Οταν αναφέρεσαι στη λέξη "γυναίκα" για την Μελίνα Μερκούρη το γράμμα Γ είναι πάντα κεφαλαίο.
Μαρία Κάλλας η κορυφαία των κορυφαίων. Το αηδόνι και αδικοχαμένη από μια αγάπη που την πρόδωσε, όπως πρόδωσε μια άλλη αγάπη εκείνη του Menegini ,που την λάτρεψε και την ανέδειξε σ'όλο τον πλανήτη.Βέβαια από τις τυχερές της ζωής με το Θείο δώρο της υπέροχης φωνής της, αλλά και την αδιάκοπη δουλειά της ώστε να αποκτήσει την σκηνική παρουσία που διέθετε και καθήλωνε τους πάντες. Αγάπησε, ήταν λουλούδι, πόνεσε και μαράθηκε. Κατάφερε μέσα από μια μεγαλειώδη καριέρρα να κάνει γνωστή τη χώρα μας και στο πιό δύσκολο κοινό, που μετά την λάτρεψε.
Ειρήνη Παπά, η θερμή και υπέροχη Ελληνίδα ηθοποιός που με παράλληλες και διαφορετικές καριέρρες με την Μελίνα Μερκούρη στον κινηματογράφο, έφερε την μικρή χώρα στο προσκήνιο και τιμήθηκε. Παρά το γεγονός ότι έζησε τα περισσότερα χρόνια στο εξωτερικό και κυρίως στην Ιταλία ερχόταν στη χώρα της για να προσφέρει με την είτε με την παρουσία της είτε υλικά στη χώρα. Πριν κλείσω το κείμενο θέλω να τιμήσω δύο Ελληνίδες που μπορεί να μην είχαν τεράστια διεθνή αναγνώριση, αλλά μου προσέφεραν μεγάλη αγαλλίαση συναίσθηση της ζωής και γνώση διαβάζοντας τα έργα τους, μέσα από αυτά τις αγάπησα ,η Διδώ Σωτηρίου, τα νέα παιδιά ας διαβάσουν να καταλάβουν κάτι απ'αυτή τη βασανισμένη χώρα και η Κική Δημουλά. Καλή η εξέλιξη της τεχνολογία, καλό το Internet αλλά η ζεστασιά ενός βιβλίου δεν αναπληρώνεται........ηλεκτρονικά......διαβάστε για να αγαπήσετε, να ονειρευτείτε.....ζωή χωρίς όνειρο δεν είναι ζωή.............
Θέμα του Δημήτρη Χριστόπουλου φίλου στο Facebook για την θρησκεία και εκκλησία
Επίσης, ποιος μαγαζάτορας όταν έχει την αγορανομία δική του δεν θα κοιτάξει να κλείσει το μαγαζί του ανταγωνιστή του; Η σφραγίδα της «επίσημης προμηθεύτριας μεταφυσικών πιστεύω», που έχει εξασφαλίσει η ελληνική Εκκλησία χάρη στο Σύνταγμα, την έκανε να υπερασπίζεται το προϊόν της «έναντι του ανταγωνισμού». Οι Ιεχωβάδες κυνηγήθηκαν στην Ελλάδα, τυπικά επειδή δεν ήθελαν να παίρνουν όπλα όταν γίνονταν στρατιώτες, ουσιαστικά όμως επειδή ήταν αντίπαλο χριστιανικό δόγμα. Στους Ιεχωβάδες απαγορευόταν να προσηλυτίζουν πολίτες, τη στιγμή που η Ορθόδοξη Εκκλησία είχε όλα τα Μέσα, τον Στρατό και την Αστυνομία δικά της για να προσηλυτίζει. Η «εξύβριση των θείων» ήταν αυτόφωρο και μη εξαγοράσιμο αδίκημα. Το να βρίσεις τον Μωάμεθ ή τον Βούδα δεν ήταν.
Χρόνια ολόκληρα φάγαμε στα σχολεία να αποστηθίζουμε τις φυλές του Ισραήλ, σαν να είχαμε γεννηθεί στην Καπερναούμ. Μέχρι το '80 ήταν αδύνατον να παντρευτείς, να πεθάνεις ή να βγάλεις ταυτότητα χωρίς να ανακατευτεί η Εκκλησία. Ο πατήρ Αυγουστίνος στην Πάτρα αμόλαγε τις θεούσες να σταματάνε το καρναβάλι. Στα σινεμά εκκλησιαστικές οργανώσεις μέχρι τις μέρες μας εμποδίζουν κόσμο να δει έργα που προσβάλλουν τις θρησκευτικές ευαισθησίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που για να προσβληθείς πρέπει να αγοράσεις εισιτήριο και να μπεις, όταν η Εκκλησία δεν σκέφτεται ότι η ίδια δεν έχει πρόβλημα να χτυπάει καμπάνες, να βγάζει επιτάφιους και να ανοίγει στην τσίτα άθλιας ποιότητας μεγάφωνα με ήχο που θυμίζουν Τσιγγάνο που πουλάει καρπούζια.
Ολα τα προηγούμενα με έναν Τύπο συνειδητά ή υποσυνείδητα συμβιβασμένο. Από τους παρουσιαστές των εκπομπών, που δίνουν το ρεπορτάζ χωρίς να ξεχνάνε να απολογηθούν για το ότι το κάνουν αυτές τις ημέρες, που «είναι φτιαγμένες για κατάνυξη», μέχρι της εφημερίδες, που στην ημερομηνία δεν ξεχνούν να βάλουν το «Μ» πριν από την ημέρα, σαν η Τετάρτη να είναι Μεγάλη και αν δεν είσαι χριστιανός. Ολα τα ανωτέρω με την ενοχή του αμαρτωλού που ξέρει ότι μια μέρα θα πεθάνει και στον ουρανό ο Θεός θα τον στείλει σε δωμάτιο των δύο αστέρων στον παράδεισο επειδή την Τετάρτη 15 Απριλίου 2009 μετέδιδε τον αγώνα Κολοσσός – ΠΑΟΚ. Πάντως, οι δικοί μας στη «SportDay» να μην ανησυχούν. Πριν με στείλει στην κόλαση ο Κύριος, θα του υπενθυμίσω ότι παρ' όλο που ήταν κομμουνιστές, το «Μ» πριν από τη μέρα ποτέ δεν το ξεχάσανε.
Οσο περισσότερο μπλέκεται η κοινωνία με τη θρησκεία τόσο μεγαλύτερα τα εγκλήματα. Γιατί ο θρησκευτικός σκοταδισμός χρησιμοποιεί τη δύναμη του κράτους. Με αποτελέσματα που να αγγίζουν τη γελοιότητα, όπως το χθεσινό από το Αφγανιστάν, που η Βουλή ψήφισε νόμο ότι ο σύζυγος έχει δικαίωμα να απαιτεί από τη σύζυγο σεξ το λιγότερο μία φορά στις τέσσερις ημέρες. Τα αποτελέσματα πολλές φορές είναι τραγικά, όπως και πάλι στο Αφγανιστάν, όπου μουτζαχεντίν σκότωσαν νεαρό ζευγάρι επειδή είχαν φύγει από τα σπίτια τους ενώ η κοπέλα ήταν αρραβωνιασμένη. Μην παρηγοριόμαστε ότι αυτοί είναι Αφγανοί, μουσουλμάνοι, φανατικοί, υπανάπτυκτοι ή ό,τι άλλο επίθετο θέλουμε να τους κολλήσουμε για να μοιάζουν μακρινοί. Και οι δικοί μας οι παπάδες, αν μπορούσαν, σε τέτοιον κόσμο θα ήθελαν να ζουν.
Στο Βυζάντιο οι μοιχοί και οι μοιχαλίδες τράβαγαν χειρότερα. Διαπομπεύονταν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, με τον λαό να τους πετάει εντόσθια και βρομιές, ενώ το ζευγάρι ήταν καθισμένο ανάποδα σε γάιδαρο και συνήθως έβρισκε τον θάνατο από λιθοβολισμό. Για περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε το αριστούργημα του Κυριάκου Σιμόπουλου «Βασανιστήρια και εξουσία». Και αν σκεφτείτε «αυτά γινόντουσαν τότε», σκεφτείτε και το άλλο. «Εχει ποτέ καταδικάσει η Εκκλησία τα εγκλήματά της στη βυζαντινή περίοδο»; Ούτε κατά διάνοια. Τη θεωρεί τη λαμπρότερη περίοδο της ιστορίας της, γιατί μαζί με την Τουρκοκρατία ήταν οι εποχές στις οποίες είχε τη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη.
Οσο για τα σύγχρονα, δεν χρειάζεται παρά να πάει κανένας στη δεκαετία του '50 για να πληροφορηθεί ότι εκτός της Αθήνας οι παπάδες και οι δάσκαλοι απαγόρευαν στα παιδιά να βγαίνουν μετά τις 6 το απόγευμα και να πηγαίνουν σινεμά. Οσο για το σεξ, για να πας να πηδηχτείς σε ξενοδοχείο έπρεπε να έχεις χαρτί ότι εσύ και η τέτοια είσαστε παντρεμένοι."
Πανούτσος Αντώνης - Εφημερίδα Sportday
Δημοσίευση του Δημήτρη Χριστόπουλου για το νεοσυσταθέν Ελληνικό Κράτος 1821
Οι θυσίες όλων αυτών των ηρώων, αμέτρητων ντόπιων και αρκετών ξένων, (θυσιάστηκαν με όραμά τους την Ελληνική Αρχαιότητα κι όχι το «Βυζάντιο»), που έχυσαν ποταμούς αίματος για την δημιουργία του Νεοελληνικού κράτους το 1821, απέβλεπαν σε ένα εθνικό κράτος στα πρότυπα του Κλασικού και Αλεξανδρινού Ελληνικού Κόσμου. Γι’ αυτό προέκυψε (στο νέο κράτος) και το (μισητό στους Χριστιανούς και ξεχασμένο για πολλούς αιώνες) όνομα Έλλην-Ελλάς.
Παρά την προσπάθεια των υγειών δυνάμεων του Ελληνισμού (φιλέλληνες, Φιλικοί, Διαφωτιστές, οπλαρχηγοί, οι ήρωες Κλέφτες και κάποιοι Αρματωλοί) το κράτος που προέκυψε αποτέλεσε ένα πιστό αντίγραφο της παρηκμασμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτό που όλοι μας σήμερα αποκαλούμε ψευδώς «Βυζάντιο». Κύριο ρόλο σ’ αυτήν την μεταστροφή έπαιξαν κυρίως η Ορθόδοξη Εκκλησία, οι Φαναριώτες, οι κοτζαμπάσηδες και οι πολιτικοί ταγοί της Ρωμιοσύνης. (Bλ. "Ο κατατρεγμός και η δολοφονία του Γεωργίου Καραϊσκάκη από το κράτος της Ρωμιοσύνης".)
Με δόλιους και συνομωτικούς τρόπους η ηγέτιδα δύναμη της Ρωμιοσύνης η Ορθόδοξη Εκκλησία, κατάφερε να καπελώσει και να και υποβαθμίσει όλους του υγιείς μηχανισμούς του νέου κράτους και κυρίως την παιδεία. Μία μικρή διακοπή με προσπάθεια επαναφοράς των Ελληνικών αξιών έγινε κατά την περίοδο της Αντιβασιλείας και του Όθωνα. Έκτοτε το Νεοελληνικό κράτος μεταλλάχθηκε οριστικά σ’ ένα Νεορρωμαίικο τριτοκοσμικό κρατίδιο, που μέχρι σήμερα υπολειτουργεί και τρεμοσβήνει κάτω από την ορθόδοξη πνευματική κυριαρχία.
«Ω ταλαίπωρος Ελλάς, δεν ανεστήθης εκ του τάφου, απλώς ήλλαξες τάφον, απ’ τον Τουρκικόν εις τον Χριστιανικόν». Τα λόγια του μεγάλου Έλληνα Διαφωτιστή Αδαμαντίου Κοραή θα ηχούν για πάντα στ’ αυτιά μας και θα μας δείχνουν το μέγεθος της πολιτιστικής μας καταδίκης και της εθνικής μας τραγωδίας, που εκτυλίσσεται χωρίς διακοπή έως σήμερα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις πομφόλυγες δηλώσεις του αρχιεπισκόπου κ. Χριστόδουλου στον Τύπο λίγο πριν τον θάνατό του: «Ήρωές μας δεν είναι οι αρχαίοι ήρωες και φιλόσοφοι ούτε οι αγωνιστές του ’21, ήρωές μας είναι οι μάρτυρες και οι άγιοι της Ορθοδοξίας, που πέθαναν για την πίστη τους», εννοώντας βεβαίως αυτούς που πέθαναν για τα συμφέροντα (οικονομικά και εξουσιαστικά) της Ορθοδοξίας και όχι για την Ελλάδα.
Θρησκεία - Θείον - Χριστός
Πράσινη ανάπτυξη !!!! πριτςςςςςςςςς!!!!
Δελτία ειδήσεων και δημοσιογράφοι
Άσε στην άκρη πατατάκια, σουβλάκια και coca cola περασμένα ξεχασμένα αυτά. Εδώ όλοι οι δημοσιογράφοι (το έχουν κάνει τάμα άραγε) ποιος θα σε κάνει γρηγορότερα να πηδήξεις από τη βεράντα ή να κόψεις τις φλέβες σου.
Καταστροφή οικονομική, έλλειμμα, επιτήρηση, βουλιάζουν τα ταμείο,ασφαλιστικό και σύνταξη (όπως πάνε θα την κατεβάσουν στα 50 ευρώ να ησυχάσουμε) αφού δουλέψουμε μέχρι τα 70 τουλάχιστον!!! Δεν κατάλαβα όταν δουλεύεις πχ 27 χρόνια, έχεις πληρώσει ένα σκασμό χρήματα θέλοντας και μη, για ταμεία σύνταξης,εφάπαξ και περίθαλψη κάποια στιγμή επειδή θέλει έτσι ο δημοσιογράφος κάνοντας σενάρια και υποθέσεις εργασίας από αέρος, προτείνει έμμεσα στην εκάστοτε κυβέρνηση τι ακριβώς να κάνει; Θα τρελαθούμε τελικά;
Μήπως κυβερνούν οι δημοσιογράφοι και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Μήπως ο συγχωρεμένος ο Κακαουνάκης είχε δίκιο που έλεγε στην τελευταία του συνέντευξη, για το σινάφι τους ότι πλέον είναι η πρώτη εξουσία και όχι η τέταρτη!!! Μήπως στην τελευταία αυτοκριτική του πριν (τον αναχωρήσουν σε τόπο χλοερό) είπε ότι, λέει και γράφει σαν δημοσιογράφος, τα λιγότερα ψέματα για αυτό είναι καλός;
Σ' αυτό το ρημάδι το δελτίο ειδήσεων δεν έχουν να πουν και να προβάλλουν και κάτι καλό που κάνουν στην κυβέρνηση ή πρέπει να βγαίνει στον αέρα ο κάθε υπουργός να διαψεύδει τους δημοσιογράφους: Καλό έ;
Έχουν βρει και δουλειά κάτι πρωινοί χαραμοφάηδες και μπλα μπλα μπλα σου τρελαίνουν το κεφάλι με τους καυγάδες τους γιατί ο ένας έχει την έμπνευση ότι αυτό θα κάνει ο υπουργός, οοοχι λέει ο πλαϊνός του, - δεν ξέρεις εσύ - το άλλο θα κάνει ο υπουργός (αυτός έχει το χάρισμα της μαντικής τέχνης).
Εκεί να δεις ύφος που πλασάρει ο ένας στον άλλον, αλλά όλοι μαζί χαριεντίζονται, να τα γελάκια και οι ευγένειες γιατί είναι όλοι τους τα ίδια ΝΟΥΜΕΡΑ ΚΑΙ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΚΟΡΑΚΑΣ ΚΟΡΑΚΟΥ ΜΑΤΙ ΔΕ ΒΓΑΖΕΙ.
Τα δελφίνια έχουν υπόσταση ατόμου
Κάτι που διάβασα στο έθνος.gr και μου άρεσε:
Οπως τονίζουν, είναι τόσο ικανά που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως «μη ανθρώπινα πρόσωπα», καθώς έχουν συμπεριφορά παρόμοια με την ανθρώπινη, ιδίως στην επικοινωνία, κατά πολύ δε ανώτερη από την αντίστοιχη των χιμπατζήδων. Τα παραπάνω υποστηρίζονται και από τα ανατομικά στοιχεία του εγκεφάλου των δελφινιών, ο οποίος έχει πολλά χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την ανώτερη νοημοσύνη.
Σε σχετικό δημοσίευμα των Τάιμς του Λονδίνου υπογραμμίζεται ότι είναι ηθικά απαράδεκτο να κρατούνται τόσο έξυπνα πλάσματα φυλακισμένα σε ενυδρεία ψυχαγωγικών πάρκων ή να φονεύονται σκοπίμως για τροφή ή κατά λάθος από τους ψαράδες.
Η ζωολόγος Λόρι Μαρίνο του πανεπιστημίου Έμορι της Ατλάντα των ΗΠΑ μέσω μαγνητικών τομογραφιών «χαρτογράφησε» τους εγκεφάλους των δελφινιών και τους έχει συγκρίνει με αυτούς των άλλων πρωτευόντων (ανθρώπων και πιθήκων), αποκαλύπτοντας ότι τα δελφίνια έχουν εντυπωσιακά μεγάλη αναλογία νεοφλοιού, του εξελικτικά πιο σύγχρονου και προχωρημένου τμήματος του εγκεφάλου, στο οποίο εδράζονται οι ανώτερες νοητικές λειτουργίες. «Η νευροανατομία υποδηλώνει μια ψυχολογική συνέχεια ανάμεσα στους ανθρώπους και τα δελφίνια, πράγμα που δεν μπορεί παρά να έχει σημαντικές συνέπειες για την ηθική των σχέσεων ανθρώπων-δελφινιών», πρόσθεσε.
Εδώ και χρόνια τα δελφίνια είχαν θεωρηθεί τα εξυπνότερα ζώα μετά τον άνθρωπο, όμως ορισμένοι επιστήμονες πρόσφατα τα υποβίβασαν κάτω από τους χιμπατζήδες, καθώς μερικές έρευνες έδειξαν ότι οι εξυπνότεροι πίθηκοι μπορούν να φτάσουν τη νοημοσύνη τρίχρονων παιδιών. Πιο πρόσφατα όμως, νέες συμπεριφορικές μελέτες ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι τα δελφίνια ξεπερνάνε τους χιμπατζήδες σε εξυπνάδα και μάλιστα υποστηρίζουν ότι ουσιαστικά τα δελφίνια έχουν ξεχωριστές προσωπικότητες, ισχυρή αίσθηση του εαυτού τους, ενώ μπορούν να σκεφτούν ακόμα και για το μέλλον. Επιπλέον, αποδείχτηκε ότι το ένα δελφίνι μαθαίνει από το άλλο νέες μορφές συμπεριφοράς, ένα σημείο-κλειδί για την εμφάνιση «πολιτισμού».
Η Νταϊάνα Ράις, καθηγήτρια ψυχολογίας του κολεγίου Χάντερ του πανεπιστημίου της Ν.Υόρκης, έδειξε ότι τα δελφίνια μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να τον χρησιμοποιήσουν για να δουν διάφορα μέρη του σώματός τους. Επίσης αποκάλυψε ότι τα δελφίνια μπορούν να μάθουν μια συμβολική γλώσσα. Αλλες έρευνες έδειξαν ότι τα δελφίνια μπορούν να λύσουν δύσκολα προβλήματα, ενώ όσα ζουν ελεύθερα στη θάλασσα, μπορούν να συνεργαστούν με τρόπους που υποδηλώνουν πολύπλοκες κοινωνικές δομές και υψηλού επιπέδου συναισθηματικές αντιδράσεις.
Τα συμπεράσματα των δύο επιστημόνων θα παρουσιαστούν το επόμενο διάστημα σε επιστημονική συνδιάσκεψη, όπου και θα κληθεί η επιστημονική κοινότητα να αναγνωρίσει ως ανήθικη την κακομεταχείριση των δελφινιών. Σημειώνεται ότι εκεί θα βρίσκεται και ο Τόμας Γουάιτ, καθηγητής ηθικής στο πανεπιστήμιο Λογιόλα του Λος Αντζελες, που έχει ήδη σε επιστημονικές εργασίες του υποστηρίξει ότι τα δελφίνια πρέπει να έχουν δικαιώματα και ο οποίος δήλωσε ότι «μετά και τις νέες επιστημονικές έρευνες, τα δελφίνια πρέπει να θεωρηθούν ως μη ανθρώπινα πρόσωπα, που δικαιούνται να έχουν την ηθική υπόσταση ατόμων».
Γιατροί και VIP σύνδρομο
Ψευτοχλίδα, αγραμματοσύνη και μαύρο χρήμα.
Αυτό το αριστούργημα γραφής είναι του γιατρού Ελυθ. Ανευλαβή ΔΙΑΒΑΣΤΕΤΟ
Ελευθέριος Ανευλαβής
Οι καλοί δεν νικήθηκαν γιατί ήταν καλοί,
Αλλά γιατί ήταν ανήμποροι.
Μπρεχτ.
Ονειρεύομαι πατρίδα περήφανη, που μας χωρά όλους μέσα της. Να την αγαπάμε κι όχι να την καπηλευόμαστε, ανεμίζοντας, της λέξης το κουφάρι, αδειανό πουκάμισο, τρύπια σημαία να την καίνε τ΄ αλητόπαιδα και να την πορνεύουν οι πατριδέμποροι.
Μια πατρίδα, που δεν θα την βρωμίζουν οι άχρηστοι καπάτσοι υπομείονες (χαφιέδες), πατώντας τους άξιους και άδολους• ούτε, θα την προδίδουν οι μίσθαρνοι αδερφοφάγοι, ντόπιοι εφιάλτες• οι λιποτάκτες της κρίσιμης ώρας. Μια πατρίδα που οι πρόγονοι, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, μας την παρέδωσαν «ελευθέραν δι’ αρετήν: ένεκα της ανδρείας των» και ελεύθερη, απ’ όλες τις δουλείες, να την αφήσουμε και μείς στα παιδιά μας. Κι ας εκβιάζουν τα δολερά, αργυρώνητα παγκόσμιοποιημένα κοράκια.
«Η Ελλάδα με την αρετή κατορθώνει να αντιμάχεται τη φτώχια και την σκλαβιά: Αρετή διαχρεωμένη η Ελλάς την τε πενίην απαμύνεται και την δεσποσύνην», φωνάζει ο Ηρόδοτος μέσα από τους αιώνες. Κι ίδιος συμπληρώνει: «Τους Έλληνες ενωμένους είναι δύσκολο να τους νικήσουν ακόμα κι αν όλοι οι άλλοι μαζευτούν μαζί: Κατά μεν το ισχυρόν Έλληνας ομοφρονέοντας … χαλεπούς είναι περιγίγνεσθαι και άπασι ανθρώποισι».
Ονειρεύομαι νέους, ολόφωτους, αλήτες της σκέψης, που ανοίγουν πανιά για το ουράνιο τόξο της ανιδιοτέλεια και της ακριβής ελευθερίας, εξοργισμένοι με τον πλανήτη των ηλιθίων, που εξαθλιώνει τους στερημένους και αποβλακώνει αυτούς που σκέφτονται με την κοιλία τους.
Νέους, που καίνε την καρδιά τους, όχι την πόλη τους, καύσιμο για το ολόφωτο ταξίδι τους, κι όχι καύσιμο μίσους, για μια κοινωνία που τους ξέχασε. Που τους φέρεται σαν μητριά κακή. Και δικαιολογημένα τη μισούν, με το μίσος της προδομένης αγάπης.
Νέους με τον ιδρώτα της προσπάθειας στα χείλη και την πρώιμη ρυτίδα της ευθύνης στο μεσόφρυδο.
Όχι νεσκαφεδορουφήχτρες, φραπεδόμαγκες, φρεντοφλώρους και τουρμποανόητους, ιντερνετοηλίθιους, αργόσχολους υπαλλήλους της ρουτίνας και του συρμού. Με IQ τηλεθέασης και λόγο νέο-νεάντερταλ, «πολιτισμένου».
Ονειρεύομαι παιδιογέροντες, που ώριμοι, γεραροί και όχι γερασμένοι, εξακολουθούν να δικαιώνουν το μέλλον και την πρόοδο, ό,τι είναι, αληθινά, καινούργιο και να αθωώνουν το παρελθόν, με μεγαλοψυχία. Γιατί γνωρίζουν πως το παρελθόν είναι η μαμή του αύριο. Το παρόν, μια στιγμή μοναχά είναι «κι αν πρόλαβες είδες», κατά πως λέει ο Ελύτης.
Παιδιογέροντες, που ζούνε τη ζωή, για να μην αφήσουν «τίποτα στον θάνατο παρά μόνο τις στάχτες» τους, όπως φωνάζει ο Ζορμπάς ο Έλληνας του Καζαντζάκη.
Παιδιογέροντες, που είναι αιρετικοί, δηλαδή, παραμένουν γνήσιοι και ειλικρινείς και όχι αρτηριοσκληρωμένα ανθρωπάρια στα πρόθυρα εγκεφαλομαλάκυνσης, από την αδράνεια και τη βαρεμάρα. «Γέρων δε Έλλην ούκ έστιν. Νέοι εστέ τα ψυχάς πάντες», φωνάζει ο Πλάτων.
Ονειρεύομαι ανθρώπους, που στέκονται, πάντα, γενναίοι και δυνατοί, μονάχοι μέσα στην «απέραντη ερημία του πλήθους», του Αναγνωστάκη. «Πάντα ύποπτοι για την ομάδα, σαν την αλήθεια», όπως γράφει ο Άρης Αλεξάνδρου. Ανθρώπους, που σκορπάνε, μεγαλόκαρδα, την καρδιά τους όχι για να δώσουν ελεημοσύνη ενοχής, αλλά για να πάρουν από το βάρος της δυστυχίας του ανθρώπου.
Ονειρεύομαι ανθρώπους, που βάζουν φωτιά στα ηλίθια αυτονόητα, χωρίς να λογαριάζουν την ποινή του εμπρηστή. Γιατί ο Προμηθέας δεν πέθανε εντός τους. Και κραυγάζει, ο δεσμώτης, καρφωμένος στον βράχο του Καυκάσου: «Ποιο λίγο κι απ’ το τίποτα με μέλει εμένα ο Δίας: Εμοί δ’ έλασσον Ζηνός ή μηδέν μέλει.».
Ονειρεύομαι ανθρώπους, που όχι μόνον δεν φθονούν όσους βαθυπλουτίζουν, μα τους απεχθάνονται, γιατί ξέρουν το: «Ουθείς επλούτησε ταχέως δίκαιος ων», του Μενάνδρου, και το: «Ουκ έστι, μη αδικούντα, πλουτείν», του Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Και επίσης ξέρουν, πως «δεν φύτρωσε χειρότερη εφεύρεση στον κόσμο σαν το χρήμα.
Αυτό γκρεμίζει πόλεις, ανθρώπους ξεσπιτώνει… μαθαίνει τον άνθρωπο να γίνει κάλπης και να κατέχει μύριες όσες βρομιές: Ουδέν γαρ ανθρώποισιν οίον άργυρος κακόν νόμισμ’ έβλαστε. Τούτο και πόλεις πορθεί… πανουργίας δ’ έδειξεν ανθρώποις έχειν και παντός έργου δυσέβειαν ειδέναι», όπως διδάσκει ο Σοφοκλής.
Ανθρώπους, που για ανεκτίμητο θησαυρό έχουν τη καθαρή καρδιά τους και τη μεγάλη τους ψυχή. Και πορεύονται, αταλάντευτοι, τον δρόμο προς την πύλη της δικαιοσύνης. «Εν δικαιοσύνη συλλήβδην πασ’ αρετή.». (Θεόγνις).
Ονειρεύομαι ανθρώπους, που κι αν τους στήνουν καρτέρι στον δρόμο οι ύαινες, που κι αν τους επιβουλεύονται τόσοι και τόσοι, αυτοί όρθιοι, με τον ορθό λόγο στα χείλη και την φλόγα της αγάπης στην καρδιά, κάνουν τις ύπουλες, σαρκοβόρες ύαινες να λουφάξουν.
Ανθρώπους, που αποκτούν τους φίλους τους όχι ευεργετούμενοι από αυτούς, αλλά ευεργετώντας τους. «Κτώμεθα γαρ τους φίλους ουκ ευ πάσχοτες αλλά δρώντες», λέει ο Περικλής στον επιτάφιο λόγο του.
Ονειρεύομαι ανθρώπους, που ξέρουν, πως αυτός ο κόσμος, «ο μικρός ο μέγας, του Ελύτη, είναι μοναδικός και ο μοναδικός μας κόσμος, τον οποίον, η σκέψη μας, που τον περιέχει, τον ξανοίγει στο άπειρο του ουρανού και του Θεού. Του Θεού, που μας περιέχει και τον περιέχουμε, Θεοδόχοι, εμείς, του εντός μας Θεού, ως Λόγο. «Και Θεός ην ο Λόγος» (Ιωάννης ο Ευαγγελιστής).
Ανθρώπους, που δεν είναι λιποτάκτες του πνεύματος και της αληθινής ζωής, για να επαιτούν μιαν άλλη ζωή, κάπου αλλού, στο αόρατο μέλλον. Που «μισούν όχι αυτούς που τους πήραν τον ουρανό αλλά αυτούς που τους στέρησαν τη γη». Που ξέρουν πως: «Θεοί κι οξαποδώ, κει δεν είναι παρά δω». Πως: «Αλλιώς δεν είν' ο αληθινός κι αλλιώς ο ψεύτικος ντουνιάς», κατά πως λέει ο Βάρναλης.
Ονειρεύομαι ανθρώπους, που θαρραλέα και τίμια λένε: δεν σε ξέρω, μπορεί να είμαστε συνταξιδιώτες, μα αυτό δεν μας κάνει ίδιους. Ποτέ δε σε είδα στη γειτονιά των ονείρων μου και απ' την οδό των πόθων μου δεν πέρασες ποτέ. «Όχι δεν πιάνω το χέρι σου. Θα κλέψεις το σχήμα του δικού μου», φωνάζουν μαζί με τον Μανόλη Αναγνωστάκη.
Ονειρεύομαι ανθρώπους, που ξέρουν πως ποτάμι είναι ο άνθρωπος και τρέχει πάντα προς τη μεγάλη θάλασσα, τη στοργική του μάνα, που θα τον αγκαλιάσει ξεπλένοντας τους ρύπους της ζωής. «Πλυνέουσα τα ρερυπωμένα» (Οδύσσεια). Και με το σύννεφο της βροχής, ξανανιωμένον, θα τον βρέξει μες’ την καινούργια του πηγή.
«Μάνα μου όλα τελειώνουν κι όλα γίνονται ξανά, όμως τούτη η θητεία δεν τελειώνει πουθενά», όπως τραγουδάει ο δικός μας Νιόνιος, των εκδρομέων του εξήντα και, τώρα, δρομέων των εξήντα και... .
Ονειρεύομαι ανθρώπους, που δεν θέλουν να χειροκροτούν, ούτε θέλουν να χειροκροτούνται, γιατί σιχάθηκαν και τους παλαμακιστές (αυτοί που χτυπάμε παλαμάκια) και τους παλαμακιζόμενους (αυτοί που τους χτυπάνε παλαμάκια).
Ανθρώπους, που προχώρησαν πολύ μπροστά, από τον μέσο όρο και δεν ανήκουν πουθενά, παρά μόνο στον Άνθρωπο και σε ανθρώπους άξιους, για το ανθρώπινο όνομα. «Ανέβηκαν ψηλά, πολύ ψηλά. Δύσκολο πια να χαμηλώσουνε». Να ζήσουνε σκλάβοι της συνήθειας, σε μιαν επίπεδη πεδιάδα. «Οι διαλεχτοί των κριμάτων», του Οδυσσέα Ελύτη.
Ονειρεύομαι ανθρώπους, που κρατούν αναμμένη τη δάδα της γνώσης. Που ξέρουν πως η γνώση είναι μεταδοτική και την μεταδίδουν, για να φωτίζει το μυαλό, χωρίς να καίει την καρδιά και να κάνει στάχτη την ψυχή. «Είθε να γίνεις αυτός που είσαι μαθαίνοντας: Γένοι’ οίος εσσί μαθών», τραγουδάει ο Πίνδαρος.
Ονειρεύομαι ανθρώπους, που σταυρωμένοι «πάνω στον σταυρό της εσταυρωμένης συνείδησης, της οποίας ο σταυρός είναι η αμφιβολία» κατά τον Γιάσπερς, με απελπισία: «άπω ελπίδα» του Ελύτη, ελπίζουν. Μην απελπίζεστε ο ένας ληστής δίπλα στο Σταυρό σώθηκε. Απελπιστείτε ο ένας χάθηκε. Ανθρώπους ζωντανούς αγκαλιά με το θάνατο, στο περήφανο, αλλόκοτο, ζευγάρι του μυστηρίου της ζωής.
Ονειρεύομαι ανθρώπους, που οδυσσεύουν (οδυσσεύω: περιπλανιέμαι στη θάλασσα σαν τον Οδυσσέα. Δικός μου νεολογισμός.) τις θάλασσες της ζωής, με νήπιους συντρόφους, αντάμα. Δεν ξέρουν αν θα φτάσουν στην Ιθάκη τους. Όμως αυτήν έχουν μοναδικό ιδανικό σκοπό, γιατί ξέρουν, πως μόνο κυνηγώντας το ιδανικό μπορούν να προσεγγίσουν το πραγματικό. Κι’ ας τους προδίδουν οι νήπιοι σύντροφοι, οπαδοί του κοπαδιού του μέσου ορού.
Ονειρεύομαι ανθρώπους, που πολεμούν την αυθαιρεσία της εξουσίας και ξέρουν, πάντα αγενείς προς την εξουσία, πως η αυθαιρεσία της εξουσίας υπάρχει όσο την αποδέχεσαι. Και αποδεχόμενος την νομιμοποιείς.
Ονειρεύομαι…
«Μετά την επικράτησιν της … επαναστάσεως στήθηκε … χάλκινος ανδριάς του… . Όμως, καθώς τις νύχτες … ο σφοδρός άνεμος που φυσούσε ανατάραζε με βία την ρεντικότα … ο προκαλούμενος θόρυβος ήτανε τόσο .. εκκωφαντικός, που στεκόταν αδύνατο να κλείση κανείς μάτι …
Έτσι οι κάτοικοι εζήτησαν και, δια καταλλήλων ενεργειών, επέτυχαν την κατεδάφιση του μνημείου...
Τι ζητούσες στη Λάρισα, Συ, Ένας Υδραίος;» (Νίκος Εγγονόπουλος)
Ονειρεύομαι, …
τον Άνθρωπο, μέσα στην απελπισία, μια «άπω ελπίδα»,
«Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση» (Γ. Ρίτσος).
«Θαρσείν χρη• αύριον έσσετ’ άμεινον
Θάρρος• το αύριο θα είναι καλύτερο»
Θεόκριτος
(ελευθερίως, παραφρασμένος)
1η Ιανουαρίου 2010 ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ
Δηλαδή (για τους συναδέλφους μου αυτό) τη Δευτέρα με το που θα φτάσουμε στη Τράπεζα, θα χαμογελάμε όλοι (χαμόγελο της κ.Μπακογιάννη και όχι της Τζοκόντα), θα πέσουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και θα φιλιόμαστε ασταμάτητα ; (ωχ έχουμε και τη γρίππη των χοίρων, βοδιών, ερπετών και ότι άλλο είναι τέλος πάντων αυτή) και θα δίνουμε ο ένας στον άλλον ή άλλη, υποσχέσεις ότι δεν θα αλληλοκαρφωθούμε ξανά ποτέ!!!
Δηλαδή δεν θα ξαναθάψουμε "την άλλη που μας το παίζει και καλά το μοντελάκι";
Μήπως η άλλη που ντε και σώνει αν δεν την κάνεις τουλάχιστον Διευθύντρια !! δεν θα βρίζει Θεούς και Δαίμονες (κάθε γυναίκα στο ΙΕΤΑ νομίζει και πιστεύει πως αδικείται που δεν είναι τουλάχιστον Διευθύντρια)!
Δηλαδή ποτέ δεν θα ξαναβριστούμε; Δεν θα θάψουμε ο ένας τον άλλον στον άλλον; Επ! Δεν βγαίνει ζωή κι έτσι με τόση καλοσύνη!!!!! Ασε που βαρυέσαι κι όλας. Λες τώρα να μη της ρίξω κι ένα μπινελίκι της ρουφιάνας που μου το παίζει ότι κάτι είναι η ψηλομύτα! 'Η ο άλλος ο μαλάκ......μπιπ! έχει και γνώμη ο άσχετος και μιλάει για τη δουλιά ο χοντροκέφαλος ο παλιοπ...........μπιπ!
Άσε τι γλέντια αγκαλιές, φιλιά και συχαρίκια (συγνώμη σιχτιρλίκια ήθελα να πω) θα πέσουν με τις τοποθετήσεις (πρώτα ο Θεός!) Για ένα μήνα τουλάχιστον και οι 180 θα βρίζουμε ο ένας τον άλλον με λόγο ή χωρίς λόγο, έτσι απλά επειδή δεν θα είμαστε και εμείς σ' αυτές ή αν είμαστε γιατί να είναι και ο άλλος (εκεί να δεις καλοσύνη)!!!
Οι Νεοδημοκράτες από τις ΔΑΚΕ (1+2) αυτό κι αν είναι βίτσιο! για πότε οι υποστηρικτές της Νο1 πάνε στη Νο2 και αντίστροφα δεν περιγράφεται! τον ρωτάς τον άλλον: ρε συ δεν ήσουν με τον τάδε και ακούς απάντηση τώρααααααααα! θα βρίζουν την ΠΑΣΚΕ, οι ΠΑΣΟΚΟΙ θα λένε πριτς να και εμείς να να να!!!
Εγώ πάντως είναι αδύνατον να μην τσακωθώ με τον Καστρινό, ο οποίος θα τσακωθεί με εμένα, με τον Αθανασίου, ο οποίος θα τσακωθεί με εμένα που είχα τσακωθεί με τον Καστρινό, ο οποίος Καστρινός θα τσακωθεί με όποιον βρει μπροστά του από τα νεύρα του (φταίει δε φταίει ο άλλος) και πάει λέγοντας διότι παιδιά το ΙΕΤΑ σε ΤΟΣΗ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ δεν είναι μαθημένο!!!
Εκεί που είμαστε μάγκες και το δείξαμε σε όλη την Τράπεζα είναι οι απεργίες! Εκεί για ένα περίεργο και Θεϊκό λόγο και οι 180 γινόμαστε ένας άνθρωπος διότι έχουμε ψυχή, δεν είμαστε κότες και δεν δειλιάζουμε!
Γι' αυτό φιλαράκια μου ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ αλλά από Δευτέρα πάμε πάλι στα ΒΡΙΣΙΔΙΑ γιατί έτσι είναι η ζωή!