Ethel's Blog

Το νεοσυσταθέν Ελληνικό έθνος του 1821 δημιουργήθηκε αρχικά από τις στάχτες του και τα συντρίμμια των αρχαίων αναμνήσεών του, «απ’ τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά» και όχι απ’ τα σκηνώματα των «αγίων» της Ορθοδοξίας, αυτά που περιφέρουν στα προσκυνήματα μέχρι σήμερα οι παπάδες για πλουτισμό και ειδωλολατρία.



Οι θυσίες όλων αυτών των ηρώων, αμέτρητων ντόπιων και αρκετών ξένων, (θυσιάστηκαν με όραμά τους την Ελληνική Αρχαιότητα κι όχι το «Βυζάντιο»), που έχυσαν ποταμούς αίματος για την δημιουργία του Νεοελληνικού κράτους το 1821, απέβλεπαν σε ένα εθνικό κράτος στα πρότυπα του Κλασικού και Αλεξανδρινού Ελληνικού Κόσμου. Γι’ αυτό προέκυψε (στο νέο κράτος) και το (μισητό στους Χριστιανούς και ξεχασμένο για πολλούς αιώνες) όνομα Έλλην-Ελλάς.



Παρά την προσπάθεια των υγειών δυνάμεων του Ελληνισμού (φιλέλληνες, Φιλικοί, Διαφωτιστές, οπλαρχηγοί, οι ήρωες Κλέφτες και κάποιοι Αρματωλοί) το κράτος που προέκυψε αποτέλεσε ένα πιστό αντίγραφο της παρηκμασμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτό που όλοι μας σήμερα αποκαλούμε ψευδώς «Βυζάντιο». Κύριο ρόλο σ’ αυτήν την μεταστροφή έπαιξαν κυρίως η Ορθόδοξη Εκκλησία, οι Φαναριώτες, οι κοτζαμπάσηδες και οι πολιτικοί ταγοί της Ρωμιοσύνης. (Bλ. "Ο κατατρεγμός και η δολοφονία του Γεωργίου Καραϊσκάκη από το κράτος της Ρωμιοσύνης".)



Με δόλιους και συνομωτικούς τρόπους η ηγέτιδα δύναμη της Ρωμιοσύνης η Ορθόδοξη Εκκλησία, κατάφερε να καπελώσει και να και υποβαθμίσει όλους του υγιείς μηχανισμούς του νέου κράτους και κυρίως την παιδεία. Μία μικρή διακοπή με προσπάθεια επαναφοράς των Ελληνικών αξιών έγινε κατά την περίοδο της Αντιβασιλείας και του Όθωνα. Έκτοτε το Νεοελληνικό κράτος μεταλλάχθηκε οριστικά σ’ ένα Νεορρωμαίικο τριτοκοσμικό κρατίδιο, που μέχρι σήμερα υπολειτουργεί και τρεμοσβήνει κάτω από την ορθόδοξη πνευματική κυριαρχία.



«Ω ταλαίπωρος Ελλάς, δεν ανεστήθης εκ του τάφου, απλώς ήλλαξες τάφον, απ’ τον Τουρκικόν εις τον Χριστιανικόν». Τα λόγια του μεγάλου Έλληνα Διαφωτιστή Αδαμαντίου Κοραή θα ηχούν για πάντα στ’ αυτιά μας και θα μας δείχνουν το μέγεθος της πολιτιστικής μας καταδίκης και της εθνικής μας τραγωδίας, που εκτυλίσσεται χωρίς διακοπή έως σήμερα.



Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις πομφόλυγες δηλώσεις του αρχιεπισκόπου κ. Χριστόδουλου στον Τύπο λίγο πριν τον θάνατό του: «Ήρωές μας δεν είναι οι αρχαίοι ήρωες και φιλόσοφοι ούτε οι αγωνιστές του ’21, ήρωές μας είναι οι μάρτυρες και οι άγιοι της Ορθοδοξίας, που πέθαναν για την πίστη τους», εννοώντας βεβαίως αυτούς που πέθαναν για τα συμφέροντα (οικονομικά και εξουσιαστικά) της Ορθοδοξίας και όχι για την Ελλάδα.